Dear Diary #1 LIFE STRUGGLES!

Dear Dairy,

Na een lange tijd, toch wel een maand, wil ik even mijn hart luchten. Ik heb namelijk een heleboel aan mijn hoofd. Ik weet niet wat het is, maar sinds ik weer naar school moet, weer allerlei opdrachten en huiswerk heb, mis ik gewoon een beetje motivatie ofzo. Dit is mijn examenjaar dus het is SUPER belangrijk, maar het komt er gewoon niet van. Ik heb zooveel ander dingen aan mijn hoofd. Echt dingen waar niemand anders zich druk om zou maken maar ik wel!

Zo moet ik gaan beslissen wat ik hierna wil. Maar alleen al bij de gedachte, zakt de moed me al in de schoenen. Ik weet het gewoon nog niet en het is echt niet dat ik het al die tijd maar voor me uitgeschoven heb. Ik denk er nu toch al zo'n 2 jaar serieus over na. Ik ben gewoon super slecht in keuzes maken en al helemaal zo'n belangrijke!

Eigenlijk vind ik het ook maar raar, ik ben net 17, heb het grootste deel van mijn leven in een schoolgebouw gezeten en moet nu dan ineens gaan beslissen wat ik voor de rest van mijn leven wil gaan doen! WEET IK VEEL!

Misschien ben ik ook gewoon te bang om de verkeerde keuze te maken en het daarom niet weet. Hoeveel verhalen zijn er wel niet van mensen die twijfelden, iets begonnen maar het toch niet leuk vonden en daarmee een achterstand opliepen en een hoop geld verloren. Of juist mensen die het wel heel goed wisten, er al van jongs af aan van droomden en dan eindelijk op die opleiding zitten en het dan geen zak aan vinden. Het is ook niet makkelijk tegenwoordig, met AL die verschillende opleiding. Er is niet meer gewoon kok, verpleegster of juf, nee duizenden verschillende.

En soms, ik durf het bijna niet hardop te zeggen, komt de gedachte in mij om het gewoon niet te doen. Ja.... Ik heb net met slag en stoot de middelbare overleefd. Ja, 4 jaar tl en toen nog door naar 2 jaar havo. Ik vind en vond het echt niet altijd even makkelijk. Ik mag maar hopen dat ik dit jaar ga halen! Alle leraren bedoelen het natuurlijk goed maar ze zetten je wel onder hoge druk hoor! Dus is het dan geen leuk idee om er gewoon even tussenuit te gaan? Is dat zo'n rare gedachte? Ik wil wat nuttigs gaan doen met m'n leven. Ik wil gewoon niet dat ik later moet zeggen, ja tot aan m'n 20e heb ik alleen maar op school gezeten en gedaan wat moest. Ik ben dan wel 17 maar ik kan prima voor mezelf zorgen hoor. (dat is nog een andere struggle maar daar kom ik later nog op terug.) Soms droom ik ervan om na mijn examen ver weg te gaan. Alleen of samen het maakt me eigenlijk niet uit, gewoon weg! Even weg van het dagelijkse leven hier. Hoe tof zou het zijn.

Dan kijk ik op YouTube naar mensen die de wereld afreizen met hun backpack of vrijwilligerswerk doen. Hoe weet ik of dat wat voor mij is? Het lijkt me wel super cool maar wat nou als het dan toch niets blijkt te zijn, je kan niet zomaar even terug. En dan ook de eeuwige struggle, heb je daar überhaupt wel geld voor, NEE! Ik ben 17, krijg zakgeld en heb een bijbaantje, daar kom je de wereld niet mee over hoor! Die eeuwige twijfels of ik gewoon schijt moet hebben aan iedereen, nu het moment gekomen is dat ik voor mezelf moet opkomen en het gewoon moet gaan doen? Ik heb het een keer heel voorzichtig aan m'n moeder voorgesteld, natuurlijk vond ze het geen goed idee. Het kwam er op neer dat ik nog maar 17 ben dus ten eerste minderjarig en ze me gewoon nog niet kon laten gaan. Maar ook dat ik daar later nog zeeën van tijd voor zou hebben, waarom nu? Maak anders eerst lekker je studie af en kijk dan wat je wil. Ik weet het niet hoor, maar tegenwoordig bij een opleiding moet je een stage doen en kun je dan makkelijk in een bedrijf doorwerken. Wat doe je dan? Dan zeg je toch ook niet meer, nee sorry ik moet eerst een wereldreis maken, misschien een andere keer!

Dus de eeuwige drang om te gaan reizen blijft me achtervolgen. #WANDERLUST is real. Oke, dus stel ik doe het. Ik ga een jaar of korter naar het buitenland. Hoe moet ik me daar ooit staande gaan houden? Misschien heb ik het wel onderschat en kan ik helemaal niet zo goed voor mezelf zorgen? Ik kan dan wel heel stoer zeggen dat ik zelf boodschappen kan doen, het huis schoonmaken een dagje weg gaan en dat allemaal zelf regelen. Maar de echte belangrijke dingen om in leven te blijven kan ik niet. Ik kan niet koken (met uitzondering van frituur, tosti's en pannenkoeken) ik ben niet zo goed in vreemde talen, oké met Engels kom je wel een heel eind maar toch. En ook wel een belangrijk probleem is dat ik geen rijbewijs heb, ja, vrij stom ja. Ik mag beginnen, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik heb het al druk zat. Dus zal mijn moeder dan toch gelijk hebben en kan ik het beter nog maar even uitstellen? IDK

Nu we dat hebben gehad wil ik verder gaan op het volgende.Mijn liefde voor anderen en hun liefde voor mij. Ik heb genoeg vriendinnen maar echte vriendinnen daar twijfel ik nog een beetje over. En met de liefde wat betreft jongens wil het ook niet bepaald lukken.

Vorig jaar was het het ergst. Ik kende niemand, ik zat in een compleet nieuwe klas en ik wist gewoon niet wat ik ermee aan moest. Als je goed kent, dan weet je dat ik best wel stil en rustig ben en altijd eerste de kat uit de boom kijk. Maar als ik je dan goed ken, dan ben ik de leukste die je kent. (dat hoor ik dan vaak en kan ik me opzich wel in vinden) Dus die eerste paar maanden waren zwaar, dit weet niemand maar soms heb ik mijn pauzes doorgebracht met mijn broodje in de wc. Nu niet gelijk gaan denken dat ik geen vrienden had, maar ik was gewoon nieuw, dus ik werd gewoon nog niet zo vaak meegevraagd en moest dus altijd iedereen appen waar ze waren want we hadden ook telkens verschillende lessen met verschillende samenstellingen. Dus dan ging de bel, was het pauze, appte je waar iemand was en dan duurde het soms best lang voordat iemand reageerde. Ik wilde dan niet als een loner in de aula gaan zitten dus dan ging ik naar de wc, daar bleef ik dan net zo lang totdat er iemand reageerde, en dat kon soms de hele pauze duren.

Gelukkig heb ik me daar overheen gezet, werd ik beter bevriend met iedereen en kreeg ik meer lol in het "naar school gaan". Ik moest immers ook elke dag een uur heen en een uur terug fietsen van school. Ook meestal alleen want er was niemand die ook uit Zeewolde kwam en die ik kende, dus na een paar weken ben je daar al snel op uitgekeken.

Nu een jaar later heb ik veel vriendinnen op school, er is altijd wel iemand die ik ken en kan mijn uren daarmee doorbrengen. Maar als ik dan weer kijk of er iemand tussen zit waarmee ik de wereld over zou willen reizen? Nee, eigenlijk niet nee. Het zijn schatten van mensen maar niet echt zoals ik. Dus moet ik dan toch in mijn eentje? Of moet ik eerst iemand anders vinden, iemand die ik dus nog niet ken? En dan denk je dat gehad te hebben maar dan heb ik ook nog mijn vriendjes struggle.

Jongens... Ja dat is ook mijn eeuwige struggle. Ik ben echt een sukkel voor de liefde. Nu ik toch al geheimen vertel over mijn leven dan ook maar deze want ik heb nog nooit een vriendje gehad en ook nog nooit gezoend. Ik heb sowieso geen enkele jongens-vriend. Ff serieus, volgens mij is dat best raar? Ik zou het echt geweldig vinden om wel een vriendje te hebben of in iedere geval een goede vriend maar zelfs dat heb ik niet. Hoe doen mensen dat? Het is ook gewoon alsof er een enorm gat is tussen mij en alle jongens op de wereld! Waar ik dan nog het meest van baal zijn van die mensen die dan elke week wel weer iemand anders hebben die hen leuk vind, en ik er dan echt zo sneu bij sta van ja, ik heb niemand. Dan proberen ze wel positief te blijven door te zeggen, ja het komt allemaal wel, het komt wel goed, je zult de ware nog wel tegen komen, nouuuu..... ik heb zo mijn twijfels.

Weet je hoe erg je dan aan jezelf gaat twijfelen door al deze dingen, je gaat echt hele rare dingen denken hoor. Ben ik wel leuk, mooi, aardig of slim genoeg. Ben ik dan de enige die dit heeft? Waarom ik wel en zij niet of juist, waarom zij wel en ik niet! Van die mensen die de prijs voor de vrijheid wonnen, tiener van het jaar werden, op hun 16e al de wereld rondging en ik, hier, eenzaam en alleen, op mijn kamertje op een rustige zondagmiddag dit zit te typen. Wat moet er nou van mij komen? Ik blijf dromen! Zeker weten! Ik ga er alles aan doen om het beste van mijn leven te maken! Want je leeft immers maar een keer, je bent maar 1 keer in je leven 17 jaar dus maak er het beste van! Want waar zit ik ook over te zeuren. Wees blij dat je een huis hebt, ouders, broertjes en zusjes, genoeg eten en drinken. Een school waar je iedere dag heen mag en hoe dan ook al een goede toekomst hebt! Wees blij met wat je wel hebt en let niet teveel op anderen, doe wat jij leuk vindt en wees jezelf!

Zo, dat was dan mijn preek, het lucht wel op hoor. Eigenlijk zijn er nog veel meer dingen waar ik mee zit, maar dat laat ik even zitten.